52. Trzy ostatnie spotkania

Od lipiec 2012 do marzec 2013.

Nie spodziewałam się, że będę tak długo zapominać. Że drugi raz, a w sumie to nawet trzeci raz w życiu poczuje to głupie uczucie jakim jest głupie, nieodwzajemnione zakochanie. Nie znoszę siebie za to, za to, że zawsze tak mi ciężko i trudno zapomnieć i nie mogę przestać wspominać i rzucić tego w jebany kąt. Było, minęło i przestań się zadręczać. Żeby to było jeszcze takie proste. 

W gwoli wyjaśnienia - wszystkie posty, które pisałam tutaj w czasie teraźniejszym - wszystkie one mówiły o jakimś facecie, który mnie zranił i na którym mi zależy - mowa była o nim - o Koledze od Serduszek. Któż by się spodziewał, prawda? A tymczasem już pierwszy post tutaj wspominał  o Nim. Pamięta ktoś - jak to się zaczęło? Nie - klik -to był jeden z najkrótszych postów.

Więc mowa była o tym jak się zaczęło, teraz pora jak się skończyło. I co się dzieje teraz...

W lipcu spotkaliśmy się na obronie, siedział obok mnie jak za dawnych czasów, czekając na swoją kolej. Opisywałam ten dzień - klik. Nie chcę tego już pamiętać.

W sierpniu spotkaliśmy się u znajomej na wyjeździe. Zabrał swoich znajomych i chwilami traktował mnie jakby mnie nie znał, a potem próbował być miły i o coś pytał, wtedy ja próbowałam mu się odgryźć za to, że mnie olewa i totalnie nie mogliśmy się porozumieć. Może to był mój błąd, ale tak bardzo mnie wtedy bolało jego zachowanie, że nie potrafiłam być miła. Cały czas chodziłam tam nabuzowana i zła na niego. Zachowywał się jak pierdolony dzieciak. Koniec końcem poprosiłam gdy już wyjeżdżali, żeby chwilę zaczekał - chciałam mu powiedzieć jak bardzo mnie zranił. Ale gdy stanął naprzeciwko, zachciało mi się płakać i jednego, czego chciałam to tego, żeby został ze mną i nie odchodził. Nie powiedziałam w końcu nic, poszedł żegnając się "to do zobaczenia kiedyś tam". Nie chcę tego już pamiętać.

Na to "kiedyś tam" trochę sobie poczekałam, bo aż siedem miesięcy. W marcu spotkałam się z nim po raz ostatni. Przez te kilka miesięcy uczucia we mnie nie wygasły. Mimo, że ponownie pojawił się w moim życiu Kręcony, który próbował mnie do siebie przekonać - nie chciałam. W tym samym czasie był jeszcze Rumun - najlepszy kumpel Serduszkowego. Uważałam go tylko i wyłącznie za kumpla, potem wyszło że on mnie - nie tylko i skończyła się znajomość... Poza tym namieszał... W akcie desperacji poszłam na randkę z chłopakiem, który niedawno się doktoryzował. Było nudnie... I dalej w głowie siedział On. Bo przecież od czasu do czasu się odzywał... I tak w końcu pojawiłam się u niego na imprezie na którą mnie zaprosił - i z której potem uciekłam. Nie mógł się ze mną spotkać sam na sam, to zaryzykowałam, bo już dłużej nie mogłam tego w sobie ukrywać. 

Moje miejsce zajęła inna koleżanka - to nie był miły widok. Zwłaszcza, że kilka chwil przed tym jak to zauważyłam był dla mnie tak... taki jak kiedyś. Przez moment nawet pomyślałam, że to wszystko da się odbudować, że on dalej coś do mnie czuje, takie małe coś... Nie chcę opowiadać jak to wszystko się skończyło, ale to była moja najgorsza impreza w życiu mimo fajnego początku. Nie chcę tego już pamiętać.

Zostawiłam list... Kilkanaście dni później odezwał się, pisząc, że go zaskoczyłam, że się nie spodziewał. To była nasza ostatnia wymiana kilku zdań. Teraz milczy. Wybrał.

Wybrał swoją nową koleżankę i nowe życie beze mnie. Teraz tylko ja muszę się nauczyć cudownego życia bez Niego. ( Tak, dopiero teraz to do mnie dogłębnie dotarło. Może potrzebowałam właśnie takiego otrzeźwienia? ).

...A żeby to zrobić trzeba zacząć się cieszyć chwilą i wrócić do swojego starego stylu z poprzedniego bloga. Potrzebuje uśmiechu. Potrzebuje zapomnienia. Potrzebuje jakiegoś korektora, który wymaże moje wspomnienia związane z Nim. Nie chcę Go już pamiętać!!

Nuta tu ta.