2. Roztrzaskane serce

Wczoraj.

I przyszedł dzień ostateczny. Obrona. Ostatni raz kiedy większość z nas się spotkała, kiedy większość się już nigdy nie zobaczy. Czy oczekiwałam, że skończy się jakoś inaczej? A może lepiej zabrzmi – że być może oczekiwałam, że stanie się cud i jeszcze się nie skończy. Że być może zrobi coś, cokolwiek, co da mi jakąś nadzieję na to, że teraz wcale nie będzie gorzej. 

Ale nie, tak się nie stało. 

Zrobił coś, co spowodowało, że moje serce mimo że już było draśnięte, zaczęło krwawić bardziej. Zabolało, a ja musiałam udawać, że wszystko jest ok, że przecież jestem silna. Może trochę i jestem, bo rozpłakałam się dopiero w domu, w moich czterech ścianach. Udało mi się nie rozkleić przez te kilkanaście godzin.

Przez ostatni czas złożył tyle obietnic bez pokrycia, dał tyle chwil do zapamiętania, a koniec końcem zostałam sama. I nie mamy niespodzianki, a nie mamy o czym rozmawiać i nagle jestem nikim. To był tylko mały epizod, powinnam do tego przywyknąć, ale moje serce nie potrafi. Jest dalej takie głupie. Nie nauczyło się niczego po ostatnim.

Udaje, że jest ok, że sobie z tym radzę, bo sobie radzę, ale... Przecież mi Go cholernie brakuje. Rozmów, próśb, głupot, telefonów i opowiadań. Poczucia tego, że jest ktoś, kto nie może się beze mnie obejść. Nie, nie byliśmy parą, czasem tylko nieświadomie się tak zachowywaliśmy. Bez deklaracji, bez buziaków na powitanie i pożegnanie, bez trzymania się za rękę, bez randkowania. 

Ja wróciłam do domu, a on idzie swoją drogą, gdzie mnie nie ma i nie będzie. Gdzie ja nie istnieje. A najgorsza myśl, to ta, że ma to generalnie w dup.ie. Że nagle stałam się mu obojętna. Jestem idiotką, która za nim tęskni. Bo znowu popełniłam błąd, bo się przywiązałam.

I nagle prawie każdy kogoś ma, tylko nie ja. Znooowu...

„Znowu przyszło mi płakać, za to, że chciałam się śmiać, tysiąc razy oddawać, to co trafiło się raz...” 

I chyba tylko ja poznałam tą Jego drugą stronę, to złą stronę. Podziwiam siebie, że tak dużo potrafiłam dla Niego zrobić. Tak bardzo się starałam... Dziwnie zaczęło mi zależeć na tej relacji i po co?

Najważniejsze, udało się, mam wykształcenie wyższe. Mam wykształcenie wyższe i nic więcej. Co za ironia losu.

Moje serce zamiast się radować, tak jakby roztrzaskało się na małe kawałeczki, spadając z wysokiej góry. Nienawidzę zapominać!!!