10. Kolega z przedszkola, sąsiad i "och i ach"

25 miesięcy temu.

Moje życie płynęło dalej. Czasem było lepiej, czasem gorzej. Czasem siedziałam wśród ludzi, obserwowałam ich i stwierdzałam, że wszystko nie ma sensu. Po co się z kimś wiązać skoro i tak wcześniej czy później to się skończy. Skoro i tak przyjdzie rozczarowanie i ból. Po co się z kimś spotykać, jeśli to przyniesie na koniec łzy. Lepiej żyć samotnie, bez złudnych nadziei. Mieć gdzie mieszkać, co robić i za co żyć. Czerpać radość ze spotkaniami z przyjaciółmi, a resztę mieć gdzieś. Ludzie nie są niezawodni, każdy Cię może zranić. Jeśli możesz na kogoś liczyć – to tylko na siebie.

I tak czas przesypywał się w klepsydrze. Na drugim semestrze, wtedy gdy większość zniknęła, odnowiłam swoje kontakty z kolegą z przedszkola, potem podstawówki i gimnazjum. Naprawdę dobrze się dogadywaliśmy i była kupa śmiechu. Kiedyś jak nie mógł wejść do akademika, przedstawił się jako mój brat. Do dziś pamiętam jaki wszedł oszołomiony i zdumiony tym faktem. On opowiadał mi o swojej byłej, która go zraniła, ja słuchałam, słuchałam, słuchałam... Raz nawet byliśmy w kinie, to był najśmieszniejszy seans na jakim byłam. Oboje w pewien sposób zranieni komentowaliśmy romantyczne dialogi w Robin Hoodzie. Było fajnie. Ale z czasem i On sobie kogoś znalazł i nasz kontakt się ograniczył, w końcu znów zanikł.

Oprócz Niego, zaczęłam gadać z sąsiadem, z którym wcześniej było się tylko na „Cześć, gdzie dziś imprezujesz? Cześć”. Teraz to powoli zaczynało się zmieniać. Sąsiad miał dziewczynę, ale czasami zachowywał się jakby jej nie było. Kiedyś był taki okres, że w ogóle nie przyjaźniłam się z facetami, od czasu gdy poszłam na studia to się zmieniło i było całkiem ciekawe. Gdzieś tam  (czyli po drugiej stronie monitora, kilkaset km dalej) był mój przyjaciel – facet, ale to nie było to samo.

Poza tym na swojej drodze spotykałam od czasu do czasu byłego faceta mojej współlokatorki. Dziewczyny nazywały go „Och i ach”. „Och i ach”, bo był przystojny i miał podobno powalające spojrzenie. Każda chciała, żebym ją z Nim zapoznała. A ja pod koniec swojego mieszkania ze współlokatorką jakoś też bardziej go polubiłam. Kiedyś nawet udawał mojego brata gdy byliśmy w klubie, żeby pozbyć się natrętów. Po jakimś czasie gdy zobaczyłam Go powtórnie, coś jakby się zmieniło. Moje serce biło tak jakby szybciej na Jego widok i tak bardzo chciałam, żeby ze mną pogadał. Zawsze po nawet banalnej rozmowie z Nim byłam szczęśliwa i miałam zaciesz na twarzy.

Pewnego razu w klubie spotkałam się z kolegą z przedszkola, poznałam jego znajomych. Wokół w ogóle jakoś roiło się od facetów, którzy się we mnie wpatrywali. Tu jeden ze mną tańczył, tu drugi pokazywał, że chce numer telefonu. W końcu nagle zostałam sama ze znajomym kolegi, a on był jakiś... Dziwny, sztywny i zakompleksiony chyba. Niby tańczył ze mną, ale był gdzieś w swoim świecie, Chciałam uciec, ale nie wiedziałam jak, no i nie miałam do kogo. Wtedy uratował mnie „Och i ach”. To było takie cudowne. Och i ach. Uratował mnie z opresji, a potem odprowadził pod same drzwi. I gdy rozmawialiśmy zdałam sobie sprawę z tego w jak bardzo podobnej sytuacji się znaleźliśmy i jak bardzo podobnie postępujemy. Jego zostawiła dziewczyna i umawiał się z dziewczynami jak to stwierdził „dla zemsty”, a ja... Ja robiłam podobnie...

I żadne z nas nie było szczęśliwe.