9. Ze Starostą w tle

26 miesięcy temu.

I tak mijał sobie dzień za dniem. Nawiązałam kilka znajomości internetowych, ale jakoś nie wierzyłam w żadną. W każdej mi czegoś brakowało. Posypało się kilka propozycji spotkań. Poszłam na jedno. Było całkiem sympatycznie, ale nie udźwignęłabym tego. Oszukiwałabym siebie i Jego. Na kolejne umówiłam się, ale koniec końcem... Wycofałam, bo dochodziłam do wniosku, że to nie miałoby sensu, nie miałam ochoty. Chciałam spotkać kogoś przypadkowo na ulicy i za nim pójść. Chciałam tak inaczej, chciałam przepaść, tak jak wtedy. Poczuć to coś, ale to nie przychodziło.

Raz na studiach zauważyłam, że co poniedziałek siedzą obok nas, na stołówce ci sami kolesie i jeden ciągle mi się przygląda. Schlebiało mi to, kiedyś nawet pomyślałam, żebym chciała, żeby zrobił pierwszy krok, podszedł, zapytał o coś, zaczął rozmowę. Ku mojemu zaskoczeniu przyszedł kiedyś taki poniedziałek, że podszedł do naszego stolika i chciał się dosiąść z kolegą, patrzył się wtedy na mnie. A ja w jakiejś totalnej niemocy zapomniałam jak się mówi. Natomiast koleżanka stwierdziła ostro, że dosiąść się nie mogą. Kiedy spytałam czemu tak odpowiedziała - ”Bo byli mało atrakcyjni. Widziałam jak się patrzył wcześniej na Twoje plecy, ale dziwny był.”

No tak, Panna ważna.

I tak ominęła mnie szansa poznania kogoś normalnego.

Poza tym był jeszcze Starosta, który był niesamowitym tancerzem. Był idealny na imprezy. Miał świetne poczucie humoru i wcale nie był taki głupi. I potrafił być miły. Do dziś pamiętam jak usłyszałam od niego komplement, że nie muszę się już tak przeglądać w tym oknie, bo ładnie wyglądam. Była zima, zakładałam szalik i malowałam usta.

Kiedyś zasłonił mi oczy i kazał zgadywać. Serce chciało mi wtedy wyskoczyć.

Raz prawie by mnie pocałował, ale jakoś do tego nie doszło, bo nagle jakby się ocknął i ja w sumie też i takie to w sumie zabawne było wtedy.

Wiosną gdy już było fajnie, ciepło na dworze, siedzieliśmy gromadką przy fontannie przed wydziałem. Kiedy ruszyliśmy na zajęcia, w przypływie dobrego humoru, pchnęłam go trochę ku wodzie. Wtem to ja bym marnie skończyła, chwycił mnie i chciał pchnąć, ale zaczęłam krzyczeć i się nade mną zlitował.

A koniec końcem, wypomniałam mu, a wręcz wyśmiałam się z tego, że jest ode mnie młodszy. Rocznikowo dwa, ale że on był z grudnia, a ja z lutego, to prawie trzy lata różnicy.

Jakiś czas później na imprezie w klubie, kiedy chwycił mnie gorszy humor, odsunęłam się od niego i kazałam poszukać kogoś innego. I właśnie tego wieczora Kogoś sobie znalazł. Tydzień później stanął przede mną z nią u boku, pytając o jakąś pierdołę. Koleżanki zaczęły mi się pytać jak to się stało.

Taka jestem niesamowita.

Ano... Bo ja dalej nie mogłam zapomnieć o Tamtym. Bo jak zapomnieć gdy internet dorzuca Ci z dnia na dzień nowych informacji, a On po jakimś czasie zaczyna się do Ciebie odzywać i uważa Cię za jedną z lepszych koleżanek?

Zaczyna opowiadać o tym, że się zmienił, ma dziewczynę, jest zakochany, a Twój świat coraz bardziej się rozpada z każdym Jego słowem, ale tak bardzo chcesz go słuchać, bo jesteś stęskniona Jego słów, rozmowy, czegokolwiek... Że słuchasz i czekasz na kolejny dzień, tydzień, miesiąc kiedy znowu się odezwie i złamie Twój na nowo poukładany świat. Zburzy spokój, wznieci nadzieję.

Takie błędne koło.

To takie chamskie i prostackie, prawda?