8. Restart

34 miesiące temu.

Kiedy zdecydowałam się iść na studia dzienne i zamieszkać w akademiku, nie znałam tam nikogo. Nie znałam tego miasta ani ludzi. Zaczynałam z czystą, białą kartką. Każdy był obcy i nowy. W akademiku wystałam swoje, żeby się zameldować. Jakieś dziewięć godzin? Przede mną stała para, która ciągle była do siebie przylepiona. Dziewczyna była uroczą, zadbaną blondynką. Wyglądała jak modelka. Chłopak był taki sobie. Kiedy nadeszła moja kolej, to, że stałam za nią uprawniło mnie do tego, żeby zostać jej współlokatorką. Obie nikogo nie znałyśmy, a ludziom tam nie chciało się parować nas z innymi i tak już zostało. Ona pierwsza razem z chłopakiem i rodzicami weszła do pokoju, ja za nimi z ojcem. Pokój był wąski, łóżko piętrowe, balkon zasrany przez gołębie. Na łączniku miałyśmy umywalkę, wc i prysznic, który zasuwał się kotarą. Kiedy zwiedzałyśmy nasz dobytek, wyszła nasza nowa sąsiadka z tego samego łącznika. Od niej dowiedziałyśmy się, że obok niej mieszkają dwie dziewczyny, obok nas, dwóch chłopaków - „ale spokojnie, nie podglądają” (chodziło jej o prysznic), a lodówka, która stała na korytarzu była jej współlokatorki, ale można z niej było korzystać. Zajęłam górne łóżko i to biurko bliżej drzwi.

Kolejnego dnia poszłam na spotkanie organizacyjne mojego roku, rozdawali indeksy i legitymacje, trzeba było też wpisać się do jakiejś z pięciu grup. I znów nikogo nie znałam. Kiedy już znalazłam się w sali, poszukałam jakiegoś wolnego miejsca, kogoś takiego samotnego jak ja. Był, a raczej była. Zagadałam do tak samo, samotnej brunetki jak ja i tak się zaczęło. Trafiłam prawie, że idealnie. Mówiła, że znała kilka osób ze swojej byłej szkoły, ale tylko przeważnie z widzenia. Poza tym tak samo jak ja, była singlem, a to poprawiło wstępnie naszą relacją, bo zaczynało coś nas łączyć. Szkoda tylko, że była dojeżdżająca. Sympatię zyskałam na początku chyba dzięki temu, że gdy pojawiła się obok nas lista z samymi dziewczynami, stwierdziłyśmy zgodnie, że nie. Nie chcemy być w takiej grupie, dlatego wpisałyśmy się tam, gdzie było chociaż kilku chłopaków. Może będą jacyś fajni?

Siedziałyśmy razem, miał mi kto zająć miejsce, kiedy się spóźniałam. Z czasem zachęciłam ją do poznania szerzej innych. Ja, co zawsze unikałam tłumów. I tak <poszerzyło> się nasze grono: Ona – koleżanka z ławki, Dziewczyna z grzyweczką, Panna ważna i Panna najfajniejsza. Dziewczyna z grzyweczką miała faceta, więc nie zawsze gdzieś z nami chodziła. Z panną najfajniejszą facet zerwał, bo ona była... Specyficzna. Zawsze musiała być w centrum zainteresowania. I miała zajebistą wyobraźnię. Panna ważna, uwielbiała ciągać nas po restauracjach, zawsze wydawała mi się osobą na poziomie.

Tak więc w skrócie. Po pierwszym semestrze Panna najfajniejsza strzeliła na mnie focha i odbiła mi koleżankę z ławki. I od tej pory niby się odzywałyśmy, ale mnie denerwowały. Obie miały takie same imiona i stały się nierozłączne. Nie dało się z nimi wytrzymać. Poza tym nagle nie miałam z kim siedzieć. Śmieszny problem. Chodziłam na studia, a czasami czułam się jak w... Przedszkolu.

Faktem było też to, że prawie większość ludzi, którymi się wtedy otaczałam była młodsza o dwa lata. I chociaż na początku tego nie odczuwałam, potem zaczęłam zauważać.

A moja współlokatorka? Robiła prawie niemalże wszystko z koleżanką z roku, z akademika. Czasem, a raczej bardzo często czułam się jakbym mieszkała w trójkę.