7. Kolega z angielskiego

27 miesięcy temu.

Mieszkałam w akademiku, dalej sama. Przez cały semestr nikogo mi nie „dorzucili”. Czasem cierpiałam gdy nie było się nawet do kogo odezwać, gdy byłam taka sama jak palec. Ale teraz już wiem, że chyba wolałabym tak, jest to pewien rodzaj luksusu. Masz swoje mieszkanie, swoje pomieszczenie, gdy chcesz płakać to płaczesz, nikt Ci się nie przygląda. Gdy chcesz zrobić imprezę, to ją robisz. Gdy chcesz kogoś przenocować, to ten ktoś po prostu u Ciebie zostaje. Nikomu się nie tłumaczysz i nikogo nie pytasz o zgodę.

Tyle, że wtedy tak rzadko ktoś mnie odwiedzał. Tak było pusto.

Wysypiałam się, zajęcia zaczynały się najwcześniej ok.11. Tylko w poniedziałki były wykłady od 8, ale jakoś sobie je pomijałam. Niekiedy kończyłam o 20. Odpowiadało mi to, cały dzień spędzałam na uczelni, pomiędzy ludźmi. Tylko koleżanki czasem, a wtedy nawet bardzo psuły mi humor. Jakoś tak czułam się trochę wykluczana. Ale o tym później.

Na drugim semestrze miałam chyba tylko jedne ćwiczenia, które mnie przerażały, których zawsze się bałam. Wykładowca zawsze pytał, stawiał oceny, plusy i minusy. Łatwo było mu podpaść. Wtedy prawie zawsze obok mnie po prawej stronie siedział Starosta. Starosta, to był taki człowiek, który lubił się wtrącić, coś powiedzieć, błysnąć wiedzą. Kiedyś został zapytany sam, a potem ja, jako jego koleżanka i od czego czasu, co był pytany on, drżałam i ja, bo czułam, że zaraz spyta pewnie i mnie. I tak bywało i zawsze mnie wkurzał, że się odzywa. Bo ja cicha i nieśmiała, nigdy nie lubiłam się odzywać na forum. 

Kiedyś zamiast Starosty obok, usiadł Kolega od serduszek, zamienili się miejscami. Wcześniej poszli na jakieś piwo, piwa smakowe. Kolega zaczął mi opowiadać na ucho czego to nie pił. A ja myślałam sobie tylko „Ale ku.rwa bądź już cicho, bo zaraz mnie zapyta” i próbowałam opanować śmiech z sytuacji, w której się znalazłam, bo nagle stał się taki wylewny. Na szczęście wtedy mnie nie zapytał. Bywało śmiesznie i "stresowo". Do dziś pamiętam jak właśnie na tych zajęciach padło pytanie, gdzie opublikujemy ważne ogłoszenie gminne, informacje, żeby wszyscy się dowiedzieli? I wtem kolega z angielskiego, na całą salę odpowiedział, totalnie na luzie: „Na Facebooku!” :)

I m.in. dzięki Niemu polubiłam angielski. Siedział, dwa miejsca dalej, prawie zawsze pożyczałam Mu kartkę i długopis, a gdy przychodziło koło pojawiał się w moim pokoju po mój zielony, mądry zeszycik. Mieszkał też w akademiku i zawsze gdy Go widziałam od pewnego czasu zaczął mi się poprawiać humor. Trochę przypominał mi Chama i prostaka...