65. Zapomniałam...

Zapomniałam...

Zapomniałam, że mam bloga. Że tu często dobrze mi było się wygadać, wypisać. Że pisałam historię. Swoją, moją, jedyną, niepowtarzalną, zakręconą, zamotaną, beznadziejną, zaskakującą, dyktowaną przez los, przez życie, przez ludzi, przez uczucia. O tak, przez serce, bo częściej kierowałam się sercem, a nie rozumem. 

I przyszło mi płakać. Nie raz. Robić głupie rzeczy. Przyznawać się do błędów. Błądzić i zapominać nie raz.

Zakochiwać się i czuć się jak idiotka, bo znów nie wyszło. Też nie raz. Nigdy nie było idealnie, ale dla niektórych chwil naprawdę warto żyć.

Mimo wszystko, wszystkiemu wbrew. Mimo, że tak wiele nie wychodzi i czasem wszystko jest bez sensu.

Tak trudno mieć wszystko. Tak łatwo mi dziś napisać o wszystkim w tym poście. 

Czuję się nagle... jakbym pisała dziennik jak Bridget Jones. 

Zapomniałam, że lubiłam tu wpadać. Zapomniałam o wielu rzeczach, które lubiłam. Zapomniałam, że odwiedzałam blogi innych i śledziłam te wszelakie historie. Czasem jak tęskniłam, marnotrawiąc czas, zaglądałam tu i ówdzie. 

Zapomniałam, że tego co się nie spisze i nie wypowie, nie pozostanie długo w mojej głowie. Nie zostanie w nas...

Ale mam zaległości...