50. Ya zadihayus, czyli tracę oddech

Tracę oddech o yeah!

Uwaga: ten post tylko dla ludzi o mocnych nerwach ;)

Styczeń 2012.

Nawet nie pamiętam czy poszłam na swój angielski czy nie, pamiętam tylko, że byłam poddenerwowana bo nie wiedziałam do końca czy przyjdzie czy nie. Czy zostaje po coś czy po nic. Z nim nigdy nie było na 100% wiadomo, on sam na 100% nigdy nie wiedział.

Posprzątałam ładnie pokój, ładnie się ubrałam i chyba makijaż też mi ładnie wyszedł. Miałam też sernik, kiedyś powiedział, że to jego ulubione ciasto. Kiedyś chciał, żebym go na sernik zaprosiła w zamian za podwózkę pod akademik. Byłam, czekałam, pachniałam, a on się nie zjawiał. Nagle napisał mi czy może przyjść z kolegą, bo kolega też chce przyjść... Myślałam, że padnę. Dosłownie. Randka w trójkę? Cudownie. Kategorycznie zaprotestowałam, musiałam zrobić z nim porządek, z tym niezdecydowanym człowiekiem. Przyjął to nawet dość spokojnie, jakby mnie sprawdzał czy ma przyjść sam czy z kimś. 

A kiedy już przyszedł... Chyba obojgu nam było przez chwilę niezręcznie.

Usiadł naprzeciwko mnie po drugiej stronie stołu, otworzył wino za pomocą nożyczek i tak sobie siedzieliśmy i gadaliśmy i piliśmy To wino. Najbardziej denerwował mnie jego telefon, który ciągle się odzywał. Nie wiem co, ale coś opowiadałam o Chamie i prostaku... Bo mi powiedział, że też by chciał tak wyjechać, miałam go ochotę wtedy uderzyć... I to tak mocno. 

Wino szybko się skończyło, a ja miałam jeszcze składniki na moje ulubione drinki, więc wypiliśmy jeszcze te drinki... Uczył mnie prawidłowo posługiwać się szejkerem, udawałam, że nie wiem o co chodzi. Potem pokazywałam mu moją zepsutą parasolkę, chociaż ona w sumie wcale nie była zepsuta, haha. Nagle jego koledzy – tym razem jeszcze inni chcieli wpaść... Z niechęcią, ale się już zgodziłam. Przecież nie przeskoczę czegoś, czego nie ma. Skoro chce swoich kolegów, to trzeba się z tym pogodzić. Ale... Że było już późno, to pan na recepcji ich nie wpuścił. Pierwszy raz podziękowałam za coś panu z recepcji – oczywiście tylko w swojej podświadomości, a potem zgodziłam się z nim, że faktycznie z nich dupy wołowe skoro nie potrafili wejść, haha.

Jakoś tak po całym tym zamieszaniu z parasolką znalazłam się blisko niego i chciał, żebym mu dała buziaka, tak mi to po prostu powiedział. A ja co? Ja się pewnie zarumieniłam i speszona usiadłam grzecznie na swoim stołku, a potem już nie wiedziałam co do mnie mówił, bo tylko myślałam o tym, co on do mnie przed chwilą powiedział i że... Zaprzepaściłam taką okazję!

Mimo to potem ją troszkę naprawiłam... To znaczy, że znów jakoś przypadkowo znalazłam się obok niego i kiedy tak siedział i trochę wyglądał jak bomba, która cyka, cyka i sama wybuchnąć nie potrafi - postanowiłam trochę jej – jemu pomóc. Nigdy tak nie postępuje, jakoś tak nie potrafię zrobić pierwszego kroku, ale wtedy... Usiadłam mu na kolanach i się do niego przytuliłam. To chyba to wino dodało mi tej odwagi... W tym samym momencie odwrócił się do mnie i zaczął szukać moich ust. Uśmiechałam się, bo w końcu, nareszcie, już... 

Delikatnie i czule i tak dobrze, tylko krótko, zdecydowanie za krótko... I nagle przestał i zaczął coś mówić spanikowany, że musi już iść, że to i tamto. A ja dalej miałam zamknięte oczy i to co mówił było takie niedorzeczne – bo miał iść do tych kolegów, u mnie kurtkę zostawić, oni też mieli kurtki zostawić... Bredził. Uśmiechnęłam się tylko i chciałam powiedzieć, że... To trochę głupi pomysł, ale jednak się zgodziłam i wstaliśmy, a ja tylko przytakiwałam głową, że ok. Jak posłuszna dziewczynka i nagle zbliżył się do mnie kiedy już skończył swoje dziwaczne wypowiedzi i zaczął całować. Jak opętany. 

I przerywał na chwile, żeby mi tylko powiedzieć, że musi już iść, a ja tylko przytakiwałam dalej i opuszczałam głowę na ziemię, a on zaczynał od nowa. Chwyciłam go za szyję, wplotłam dłonie we włosy, przez chwilę nawet stałam na palcach (jakiś czas potem mi to wypomniał!), bo on taki wysoki jest... I czułam jak jego dłonie wędrują po moim ciele, jak wszystko przestaje mieć znaczenie, jak liczy się tu i teraz, jak poznaje go coraz bardziej. Jak przysuwa mnie do łóżka piętrowego o którego uderzam głową, ale co tam... Wcale mnie to nie boli, nawet mi się to podoba. Po chwili znów przestaje i znów mówi, że już idzie. Za kolejnym razem dowiaduje się, że naprawdę dobrze całuje, a potem lądujemy w łóżku i nagle wszystko się zmienia. Już nie musi iść, już mówi, że jak chce to zostanie. A ja chce i nie chce. Bo wiem, że go chcę, ale wiem, że nie w taki sposób. Zaczyna mnie rozbierać, dotykać, ale zaczynam protestować. Przytulam się do niego i mówię, że nie chcę w taki sposób, wstajemy. To ja mówię mu, że nie chce żeby potem było, że upiłam go i zaciągnęłam do łóżka... On fenomenalnie się z tym zgadza, tylko w odwrotną stronę – żeby nie było tak na niego. 

Zakłada tą kurtkę i opiera się o drzwi. Podchodzę do niego i smaruje mu swoim czekoladowym musem do ust – usta. Patrzy się na mnie jak zaczarowany, chciałabym, żeby ta chwila się nie kończyła... Żeby już tak patrzył zawsze. Dostaje buziaka, teraz już wiem, że uwielbiam jak mnie całuje. Uwielbiam to, że tak łatwo mi się z nim zgrać, że nie ma zgrzytów jak w innych przypadkach. Wychodzi. Zostaje sama, jestem kłębkiem nerwów i oazą szczęścia. Chcę go jeszcze zobaczyć – wybiegam na boso za nim na korytarz, jest ciemno, ale widzę jak stoi i czeka na windę. Zauważa mnie, uśmiecham się, podchodzi i bez żadnego słowa całuje mnie raz jeszcze, wiszę na klamce od drzwi, ale czuję się jakbym latała... Jakbym była w niebie z Diabłem? Jeju, to chyba niemożliwe... Wracam do siebie, szukam jakiejś maści, nagle potrącam ją i gdzieś mi ginie. Szumi mi uszach. Siadam do komputera żeby poinformować Siostrę, że właśnie poszedł, że... Nie mijają dwie minuty - on zaczyna dzwonić! Serce mi bije jak szalone. Żaden facet nie dzwonił do mnie po wyjściu tak szybko... Boję się, że coś się stało. Odbieram, a on mi się pyta jak się trzymam?! Śmieję się do telefonu, no wariat...

Czuję się najszczęśliwsza na świecie.

I to wcale nie przez to wino, chociaż ono znacznie pomogło ;)

I teraz jak w każdej szanującej się telenoweli powinien nastąpić...

K  O  N  I  E  C

Ale będzie jeszcze epilog ;)