49. To jednak będziesz?

Styczeń 2012.

Postanowienia noworoczne mają to do siebie, że lubimy ich nie spełniać. Środa była pierwszym dniem nowego roku kiedy miałam sobie udowodnić, sobie i Jemu, że mam już dość tej emocjonalnej huśtawki jego zachowań i jego niezdecydowania. Chrzanię to. W środę mieliśmy wspólne zajęcia. Jak na złość nie było koleżanki która ze mną na nie chodziła i z którą jakoś zaczęłyśmy się kumplować. Chodziłyśmy też razem na angielski. Ale nie o tym teraz.

Siedziałam więc sama na ławeczce na końcu korytarza. Pod drzwiami zebrało się już kilka osób. Nagle zauważyłam kątem oka, że On też już przyszedł. Baa, słyszałam Go już z drugiego końca, ale dzielnie udawałam, że Go nie widzę ani nie słyszę. No przecież nie będę do Niego podchodzić! Mam go w dupie. I tak siedzę i słyszę jak mówi do Długowłosego, że „O Gośka jest”.

Siedzę i nie reaguję, a już mi tak gorąco, że poradzić sobie nie mogę. Bawię się telefonem, udaje, że coś na nim robię, a w ogóle nie mam co robić i nagle ten telefon zaczyna dzwonić! Dzwoni... On! Odbieram zatem i słyszę jak się mnie pyta: gdzie jestem?! Jestem zaskoczona, ale najnormalniej na świecie stwierdzam, że czekam już pod salą. Mówi mi, że On też tam zaraz będzie i ok i się rozłącza. Siedzę dalej poważna, nie wiem w ogóle co on wyrabia... Ale już się we mnie gotuje. Słyszę jak tam z kimś jeszcze rozmawia, po czym po jakiś dwóch minutach przychodzi z Długowłosym i siada obok mnie, a ja próbuję być zaskoczona, że już jest...

I zaczyna mi się pytać o Sylwestra, to opowiadam jak było fajnie, proponuje im zgadywać za kogo byłam przebrana, On w ogóle nie myśli. Zauważam, że trochę mu przykro. On mówi tylko, że był taxi, wszystkich odwoził i nic nie wypił, a po północy pojechał do Rumuna, bo ten nigdzie nie szedł bo był chory... Nie przyznaję się, że w naszym gronie były same baby i że jednak szkoda, że nie byłam z Nim. Jestem twarda. Jestem femme fatale.

Kiedy wchodzę już do sali zajmuje drugi wolny rząd, siedzę sama. Moich znajomych z rzędu nie ma. Za mną siedzi chłopak dość specyficzny, ale odwracam się i próbuję jakoś zagaić rozmowę. Nagle widzę, że po wcześniejszej konsultacji z Długowłosym, Serduszkowy idzie w moją stronę i siada obok mnie. On, ten co zawsze siada w miarę możliwości w ostatnim rzędzie, żeby się wyspać! Zdziwiona jego zachowaniem mimo wszystko jakoś uśmiecham się. Mamy styczeń, jest zima, a tu nagle zaczyna być burza... Pamiętam to charakterystyczne zajście! Pada deszcz, który leje się strumieniami po szybach, a w międzyczasie toczy się kolejna nudna prezentacja w sali. Takie cuda w jednym dniu. Cudowny dzień?

Mówimy coś do siebie czasami, nagle z nudów zaczynam oglądać zdjęcia na telefonie i znajduje foto Punka z wakacji, pokazuje mu, a On zachowuje się jakby koleś był mu zupełnie obojętny, a to przecież On się z nim pierwszy zakumplował i nas z nim przedstawił... 

( Z biegiem czasu doszłam do wniosku, że był zazdrosny. Zawsze kiedy o nim wspomniałam miał jakiegoś focha, a przecież on dla mnie (Punk) jest antyseksualny... )

Kiedy wychodziłam z uczelni stali razem z Długowłosym na schodach. Pożegnałam się radośnie „Cześć chłopaki”. Kolega od Serduszek nie odpowiedział nic, był trochę jakby zaskoczony, zawieszony, zmierzył mnie tylko wzrokiem. W sumie to nawet mi się to spodobało. A Długowłosy zapytał czy nie jest mi zimno i dla kogo się tak stroję (byłam w krótkiej spódniczce), odpowiedziałam że dla siebie i uśmiechnięta odeszłam.

Byłam górą i tak się właśnie czułam.

Wieczorem przeprowadziłam sobie małą prowokację na fb, która skutecznie się udała, bo do mnie napisał i zapytał jakie mam plany na czwartek wieczór. Czwartek wieczór miałam być już w domu, bo w piątek było święto, ale gdy napisał, że przyniesie wino... Nie wiedziałam o co chodzi, ale postanowiłam spróbować. Postanowiłam dać sobie / Jemu / Nam jeszcze jedną szansę? Pierwszą / ostatnią szansę?

Pozmieniałam plany, zaryzykowałam. W czwartek nie mieliśmy razem zajęć. Miał poprawić angielski i wieczorem przyjechać. Najlepsze w tym wszystkim było to, że nie wiedziałam czy On chce wpaść na imprezę czy czy tak posiedzieć. Nie rozumiałam przecież Go dalej i nie czytałam w jego myślach. Sprawa o tyle się wyklarowała, że wszystkie moje koleżanki, czytaj współlokatorka i sąsiadki jechały do domu, więc zostawałam sama. Potem się jeszcze okazało, że cały łącznik pojechał, no i siedziałam i myślałam sobie, że jak przyjdzie to przeżyje szok, bo będę tylko ja...

A jak nagle mi się rozmyśli, to tym bardziej będzie fajnie...