48. To jesteś czy Cię nie ma?

Ostatnio znów chwilowo mnie nie było. Stało się coś, na co długo czekałam. Skończyło się też coś, co powinno się skończyć dawno, dawno temu. O tym będzie w najbliższych postach, bo... Tutaj historia zmierza już ku końcowi. Tak, tak, niebawem koniec tych starych wspomnień! :)

Grudzień 2011.

Zbliżał się Sylwester. Przede mną do pokonania było kilkaset kilometrów do mojej koleżanki zwanej Siostrą. Wyjeżdżałam dzień wcześniej. Dzień przed odezwał się do mnie tak, tak – Kolega od Serduszek. Zaczął pytać jakie mam plany na Sylwestra. Wzburzyłam się, ale z dumą odpowiedziałam, co zamierzam. Nagle się rozczarował, nagle zaczął mi mówić, że ma jedno wolne miejsce i miał nadzieję, że będzie moim kołem ratunkowym i że pójdziemy razem. Czytałam to i nie wierzyłam własnym oczom – przecież dobrze wiedziałam, że idzie tam z Koleżanką z ławki! Zdziwiłam się, po czym powiedziałam mu, co wiedziałam. Wypomniałam mu też, że na sylwestra nie zaprasza się dwa dni przed... I że kiedyś jak się pytał i mu powiedziałam, że planów nie mam to się nie odezwał wcale. Co usłyszałam?

Dzień wyjaśnień.

Po pierwsze, że wcale tam nie idzie z Koleżanką z ławki. Że ona faktycznie idzie w to samo miejsce, ale nie z nim. I, że widzi że mu nie wierzę, że jest mało wiarygodny.

Po drugie pisał do mnie kiedyś, żeby się zapytać, ale mu nie odpisałam.

I teraz pytanie czy moja wiadomość nie doszła kiedy się oto pytał czy chciał się zapytać oto wtedy przed wyjazdem w góry kiedy faktycznie nie odpisałam?

Stek nieporozumień.

Byłam zła. Na te cholerne koleżanki, które mnie okłamały. Na Niego, że nie potrafił być bardziej stanowczy i zdecydowany. I było mi jakoś lepiej, że jednak pójdzie tam nie z nią, tylko sam z kolegami... Chociaż ona i tak tam będzie...

A potem powiedział mi coś jeszcze. Że mnie lubi, tak nagle, nigdy czegoś takiego nie pisał. A potem dodał jeszcze „Bardzo, bardzo Cię lubię”. I pojechał po brata i prosił, żebym czekała jak wróci, to dokończymy rozmowę. I czekałam. I dokończyliśmy. I znowu obudziła się we mnie ta cholerna nadzieja na coś więcej, a że miałam do Niego słabość, to uwierzyłam na nowo, że wcale nie jestem mu taka obojętna. W końcu napisał mi, że mnie bardzo lubi...

Takich rzeczy przecież nie pisze się zwykłym koleżankom, prawda?

Tak łatwo jest uwierzyć w coś, co chcielibyśmy, żeby było prawdą, żeby działo się naprawdę. A ja spragniona uczuć i bliskości drugiej osoby wierzyłam mu jak głupia, mimo że ostatni zawód tak dużo mnie kosztował...

Ale przecież tu było zupełnie inaczej. Tu wszystko zaczynało się powoli, nawet bym powiedziała, że w ślimaczym tempie. Tu On był tylko moim kolegą, który zaczął mi się podobać po dwóch latach znajomości... I to aż tak bardzo, że jego przypadkowy dotyk z czasem stał się jak porażenie prądem, jak iskra, która wzbudzała pożądanie?

I czekałam na jakieś chociaż „Szczęśliwego Nowego Roku!” albo chociaż „Spełnienia marzeń” w Sylwestra od Niego, ale się nie doczekałam... A Świadek napisał i potem prawie przez całą podróż do domu pociągiem towarzyszył mi w smsach.

W Nowy Rok po raz kolejny obiecałam sobie że kończę z Serduszkowym.

Istna telenowela.

Nie zadawajcie pytań - nie odpowiem na nie.