37. Zimno trochę

Dobra nuta.

Powiedz mi gdzie Ty jesteś jak Cię nie ma. Dlaczego boję się, że Cię stracę skoro wcale Ciebie nie mam. Co robisz i czy czasem o mnie myślisz. Dlaczego budzę się z niepokojem w sercu kiedy nie widzę Twoich śladów we wszechświecie. Dlaczego jesteś w co drugim moim śnie, skoro nie ma Cię obok. Dlaczego mam ochotę napisać albo zadzwonić z pytaniem czy wszystko u Ciebie w porządku, żeby tylko usłyszeć zwykłe ok. Aby się uspokoić, by później dowiedzieć się, że tylko trochę impreza się przedłużyła, a ja jak głupia martwiłam się, że coś Ci się stało...

Bo przecież złe rzeczy się zdarzają, bo ja o tym wiem i Ty też. Życie jest ulotną chwilę, w każdej chwili możesz je stracić. Wiemy o tym, ale Ty nawet nie domyślasz się, że ja też się jakiś czas o tym przekonałam. I prawie nikomu tego nie powiedziałam, a tak bardzo wtedy chciałam żebyś przy mnie był, tak bardzo chciałam zadzwonić gdy drżałam z zimna i przerażenia. Chciałam ukojenia zaznać w Twoim głosie, ale przecież nie mogłam. Nic nie mogę, mimo iż zapewniałeś mnie, że mogę na Ciebie liczyć... Ale przecież wszystko się zmieniło, nic już nie jest tak jak dawniej, nie mogę wymagać, nie wolno mi się otwierać, nie rzucisz wszystkiego i nie przybiegniesz, chociaż tak bardzo chciałabym...
(Żebym już nie musiała czekać na cud.)
Ciekawe jak długo jeszcze będę się tak czuć. Jak długo będę tęsknić do Twoich rąk i Twoich czasem dość  głupich słów, których deficyt wpaja bezsens kwintesencji życia.
Czemu tak trudno mnie pokochać?
Czemu tak dalej nie umiem wyrzucić Cię z mojego życia?