34. Zaskoczę Cię, ale pamiętam

13 miesięcy temu.

(licząc od października)

To takie nieprawdopodobne. Ale nie tylko Stary kręcił na kilka frontów. Młody tak samo. A ja miałam przez chwilę może wyrzuty sumienia, że poszłam na spotkanie po spotkaniu? O nie. Już nigdy więcej wyrzutów sumienia!

Przez przypadek zaczęłam gadać z dziewczyną, której zawrócił w głowie. Z którą spotykał się przede mną i w sumie wtedy gdy ze mną zaczął, też dalej motał jej w głowie. A potem posłał ją do diabła. Zostawił ją dla mnie? Po to, żeby potem mnie olać pewnie dla innej. Może w końcu któraś zgodziła się na jego układ miłosny.

Dzień przed weselem pojechałam do Panny Młodej w celu udekorowania jej domu. Tam też poznałam... M.in. Świadka, który był sam, tak samo jak ja. Wydał mi się taki... Trochę inny. Taki trochę outsider. Trochę bratnia dusza na pierwszy rzut oka. Potem się okazało, że panna go zostawiła i stąd to wszystko. 

Weszłam na salę z Panną Młodą, tam był tylko jeszcze Pan Młody i On. Zobaczyłam jak wszystko będzie wyglądać, gdzie będę siedziała, a potem Państwo Młodzi zaczęli tańczyć swój pierwszy taniec. Prób było kilka. Ja siedziałam na stołku po jednej stronie sali, Świadek po drugiej. Oboje zapatrzeni przed siebie. Nie odzywał się do mnie w ogóle, więc ja też nie ryzykowałam kontaktu słownego. Dopiero na miejscu w jej domu, jakoś się przemogłam w momencie gdybym wpadła w niego z tacą pełną szklanek, zaszumiało. Zdobyłam się na jakiś błyskotliwy tekst, wtedy pierwszy raz się uśmiechnął. A potem zaczęły się wspólne żarty gdy zaczęliśmy wiązać te nieszczęsne wstążeczki jakby z przymusu. Jakby za karę. Bo nasi znajomi wymyślili sobie ślub, a my musieliśmy się dopasować, że tak powiem do wymogów. Zebrałam się stamtąd najszybciej jak mogłam, bo perspektywa tego, że nie miałam później do kogo ust otworzyć jakoś nie zachęcała mnie do tego, żeby zostać dłużej. Kolejnego dnia miał nadejść ten ich upragniony dzień. Bałam się go, jak to wszystko wyjdzie i czy dam radę się nie rozkleić...

Rano jeszcze wysłałam smsa do osoby towarzyszącej, żeby mu przypomnieć o weselu, tak jak chciał, po nim wszystkiego można było się spodziewać... Ku pokrzepieniu serca, odpisał, że „Zaskoczę Cię, ale pamiętam:)”. Co to by było jakby jednak nie pamiętał? Ale i tak się bałam, że coś nie wyjdzie. Bo przecież miał zrobić jeszcze tyle rzeczy przed przyjazdem do mnie, a mieszkał tylko 60 km dalej... I ciągle pisał z pytaniem oto czy o tamto, a ja za każdym razem miałam podwyższone ciśnienie „co znowu” i tak mnie stresował aż do przyjazdu. Spóźnił się zaledwie ponad godzinę i prawie w ostatniej chwili pojawiliśmy się przed Kościołem, gdzie stała już para Młodych. Wszystko na wariata z szybkim biciem serca. Pełno emocji. I ślubuję Ci miłość, wierność, i że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Wszystko było takie piękne... Pasowałoby się tylko szczęśliwie zakochać, żeby było idealnie?