33. Wymienie serce na dodatkowy mózg

Dziś.

Wiele z Was pyta, a co słychać u mnie teraz. Co się dzieje w moim życiu obecnie, dlaczego piszę o przeszłości? Odpowiedź na to pytanie jest jedna. Nie lubię swojej obecnej codzienności. Uciekam od niej poprzez wspominki, tego co już odeszło, taki ze mnie tchórz.  Te wspomnienia na tym blogu już tak nie ranią, jak to, co dzieje się teraz. Nie chce pisać o tym, że od kilku miesięcy szukam pracy, bo wtedy większość sobie pomyśli, że chyba szukam jej mało efektywnie... Nie mam po raz kolejny ochoty opowiadać o tym jak mi z tym ciężko i tłumaczyć na jakich rozmowach byłam i jak było.

Obecnie studiuję zaocznie, ambicją moją jest mieć magistra, czy się uda zobaczymy. W końcu w mieście, w którym chciałam studiować od kilku lat. Chciałabym też tam zamieszkać, ale póki co nic się nie udaje.

Ok. przyznam się. Zakochałam się i nie chce mi to przejść. To jest mój najgorszy ból. Nie chcę świąt, nie chce nowego roku ani kolejnych dni. Popadam w jakieś dziwne humory i po co o tym pisać? Uznacie mnie za nudzącą nie-szczęściarę. Nie lubię Wigilii ani łamania się opłatkiem i składania sobie życzeń. Znów wszyscy będą mi życzyć jak zawsze tego samego, standardowo faceta i znów te życzenia się nie spełnią, przecież jeszcze nigdy się nie spełniły. W tym roku dojdzie jeszcze, że życzą mi pracy. Wszyscy znów mi przypomnę, że przecież pracy też nie mam. Że chyba jestem jakaś felerna. Nigdzie mnie nie chcą, dla nikogo nie jestem najlepsza. Tak trochę nieświątecznie się zrobiło... Lepiej nie pytać co u mnie dzisiaj...

Wokół mnie prawie wszyscy kogoś mają. Każda koleżanka tłumaczy mi, że nie mogę tak dalej, że mam się odciąć i zapomnieć o Nim. Jezu, żeby to było takie proste... Nie potrafię sobie już dłużej wmawiać, że nikogo nie potrzebuję, a każda koleżanka nie jest na moim miejscu i nie ogarnia tego, że to wszystko nie ma sensu, bo życie w pojedynkę wcale nie jest takie proste? Weźmy np. takiego Sylwestra, koleżanka obojętnie gdzie pójdzie, będzie miała z kim iść i będzie miała do kogo się przytulić, a ja co? Ja nie mam gdzie się podziać albo gdzie skierować swój wzrok... Z resztą nieważne. 

Znowu mam gorsze dni i coś rozwala mnie w środku. A co w tym jest najgorsze? Że wcale nie chcę zamykać tego rozdziału związanego z Nim. Że nie chcę już żadnego innego. Że chciałabym udowodnić innym, że On wcale nie jest taki zły, że mi się to wszystko nie wydawało... Że nie byłam taka głupia?

Mój mózg przegrał z głupim i naiwnym sercem, dlatego jakby tak się dało wymienić serce na drugi mózg byłoby idealnie... Może ktoś chce mieć drugie serce, a odda mi swój mózg? Chętnie się zamienię.

A czego się najbardziej boję? Że za chwilę mi udowodni, że wcale nie jest taki zły... Że potrafi z kimś być, tylko że tym kimś nie będę ja. Stwarzam sobie problemy, rzeczy, których nie ma, albo może boję się swojej intuicji? Nic dwa razy się nie zdarza. Ale przecież się zdarzyło, znów zostałam w takiej samej sytuacji i drżę na myśl, że musiałabym znów przechodzić przez to piekło, kiedy ktoś kogo się ..... jest z kimś innym.

Przez przypadek trafiłam na piosenkę "Give me love" na youtube. Spodobała mi się od pierwszego usłyszenia, potem spodobał mi się text, a jeszcze wcześniej teledysk. Pomyślałam wtedy, że chciałabym, żeby było tak jak w niej, żeby On tak się czuł, żeby dał mi znak...  

Potem usłyszałam ją w radiu - a więc jest tak ładna, że nawet i radio ją puściło w eter. Kiedyś pewnie wysłałabym Mu ją w wiadomości, powiedziałby, że mu się podoba.

Kilka dni później upublicznił ją u siebie z dopiskiem, że jest, uwaga, przeszywające słowo "piękna"...

Marzenie się spełniło. 

Ale przecież to nie do mnie... Po prostu spodobała mu się, tak jak myślałam i ją dodał. Nie mogę sobie wmawiać, czegoś czego nie ma. No bo przecież ja nie jestem ważna, nigdy nie byłam.

Teraz gdy ją słyszę, chce mi się płakać. Głupia Margo.

Zaraz wezmę się w garść, musiałam się wyżalić.

Spokojnych i zdrowych, Kochani!