32. No to nara

14 miesięcy temu.

(pisane w październiku)

Raz jest dobrze, raz jest źle. I przestał się nagle do mnie odzywać. Młody, może faktycznie za młody był. Stanęło na tym, że zapytał czego ja od niego oczekuje. W sumie nie zastanawiałam się nad tym jakoś skrupulatnie, ale w końcu doszłam do wniosku, że chyba chcę czegoś więcej, że nie wystarcza mi to, co jest teraz. Jechałam samochodem kiedy dostałam wiadomość od niego, która nie była zachwycająca, a raczej wszystko kończyła. Kiedy znalazłam się w domu, usiadłam na stołku w kuchni, włączyłam wodę na gazie w czajniku. Szumiało radio. Nagle w mojej głowie uruchomiły się te złowrogie myśli – że znów mi nie wyszło. Że znów to samo, że znów ktoś mnie po prostu nie chce. Zaczęłam płakać. Wtedy wszedł mój brat, a w radiu zaczęli mówić, że był wypadek w Rosji i zginęło dużo ludzi (nie, nie chodzi o Smoleńsk). Próbowałam się zamaskować, ale zauważył. Zapytał mnie czy w tym wypadku zginął mój idol, który pochodzi z tego kraju i dlatego płaczę. Roześmiałam się w momencie, bo to na szczęście nie była prawda. I przestałam. Pomyślałam: głupia Ty! Nie możesz płakać przez faceta, a tym bardziej jeszcze przez takiego małolata! Było mi przykro, ale trzeba było żyć dalej i sobie radzić.

Następnego ranka, odpisałam Mu z ironią, że ma rację i miłości przecież wcale nie ma, ona nie istnieje. I uwierzył, po czym zaproponował, że możemy się spotykać tak dla przyjemności. Chodziło o seks. Miałam wybitne szczęście, a może mam je do tej pory, że trafiałam tylko na takie gatunki facetów. Czy inne już naprawdę wyginęły?

Wzięłam sprawy we własne ręce i wysłałam kolejnego smsa. Tym razem do Kolegi od Serduszek. Może jeszcze nie wszystko było stracone. W głowie plątał się ten miły komplement od Niego kiedy staliśmy na schodach przed uczelnią...

(Chrzanić to, że On coś tam do Koleżanki z ławki. Po pierwsze, przecież ona go nie chciała, po drugie ja chciałam tylko, żeby poszedł ze mną na to wesele. Żeby chociaż raz w życiu ktoś ze mną był. Zawsze do tej pory wszędzie pojawiałam się sama. Zawsze.)

… więc może nie byłam taka zła i zgodzi się iść ze mną na to wesele, mimo że mieszkamy od siebie daleko i znamy się tak przeciętnie?

I... Zgodził się! Potem doszłam do wniosku, że publiczne zdjęcia jego Byłej – właśnie z wesela ze swoim nowym facetem wpłynęły na to, że się zgodził. Jeśli tak, wypadałoby mi jej podziękować. Chociaż i tak do końca bałam się, że coś nagle mu wypadnie i pójdę sama.