31. Coś więcej czy tylko trójkącik?

14 miesięcy temu.

(pisane w październiku)

A tak w ogóle przed spotkaniem z Młodym, spotkałam się z Koleżanką z ławki. Kupiłyśmy sobie prawie takie same sweterki. To znaczy takie same, tylko inne kolory. Super koleżanki. To było takie nasze ostatnie cudowne spotkanie. Przecież znów musiało się coś zmienić. Po zakupach i pizzy siedziałyśmy w alejach i gadałyśmy. Zaczęła mi opowiadać o wspaniałym facecie, jakiego ostatnio poznała. Był znajomym Panny Ważnej. Niby zaczynało się nam w końcu układać. Mnie niby z Młodym, jej niby z Nim. W pewnym momencie zapytała mnie o Starego. Stwierdziłam, że od jakiegoś czasu się do mnie nie odzywa (od tygodnia, dwóch?) i zaczęłam wymieniać jaki to niby dziwny jest. I tak nagle okazało się, że łączy go imię, miejscowość i wiek z tym jej nowo poznanym fantastycznym kolegą. Żartami zapytała mnie jaki ma numer telefonu, ja żartami wyjęłam telefon i wtedy żartobliwie okazało się, że to jedna i ta sama osoba!

Ja byłam w szoku, ona była w szoku. Ja się zaczęłam śmiać z niedowierzania, ona nie wiedziała co ma zrobić. Stwierdziłam wtedy, że spoko. Do mnie się nie odzywa, bo poznał ją i dlatego, więc jeśli jej się podoba, to droga wolna, ja pauzuję. To ją jednak nie przekonało. A kiedy ja wróciłam do domu, kolejnego dnia czekała na mnie kolejna niespodzianka. Dostałam propozycje spotkania od... Starego! Propozycja była na tyle niecodzienna, że zapraszał mnie do siebie na noc, bo rodzice wyjechali na wakacje. I tak oto wyszło na jaw, że gra na dwa fronty. Miała być zemsta. Miał spotkać mnie na imprezie u Panny Ważnej, a na imprezę miała go przyprowadzić Koleżanka z ławki, ale się nie udało, a Koleżanka z ławki z czasem przepadła, wybierając Jego.

Wiedziałam jaki jest, pisał do mnie, spotykał się z nią. Składał mi różne propozycje. Mówiłam jej, ale ona wierzyła w to, że się zmieni, że im się uda. Tak. Też kiedyś byłam taka naiwna.

Przed wakacjami mieliśmy przecież jechać wszyscy we wrześniu do Włoch. Ja miałam znaleźć pracę, zarobić na to, ona też. Ale się nie udało. To chciałyśmy chociaż nad polskie morze. Tylko my- dziewczyny. Bo jak to stwierdziła, od pewnego czasu zaistniał zakaz zabierania Kolegi od Serduszek – bo wtedy nikogo nie poderwie.

 Na początku wakacji powiedziałam jej, że chcę jechać, ale najwyżej pod koniec wakacji, bo obecnie nie było mnie na to stać. W środku lipca zadzwoniłam do niej i zapytałam czy może nie ma ochoty na dwudniowy wypad do Zakopanego. Siedziałam wtedy u Kruczoczarnej i wpadłyśmy na taki spontaniczny pomysł. Napisałam też do Kolegi od Serduszek, ten był Za. A ona... A od niej się dowiedziałam, że nie da rady, bo na początku sierpnia jedzie z m.in. Panną Ważną nad morze i musi oszczędzać...

Zamurowało mnie. I zrobiło mi się totalnie smutno. Nawet nie zapytały czy może nie chciałabym jechać z nimi... Takie koleżanki.

Kiedy mnie potrzebowały – byłam. Kiedy nie miały gdzie spać – spały u mnie. Kiedy czekały na autobus – czekałam z nimi. Kiedy byłam potrzebna – były. Kiedy były potrzebne – ich nie było.

A do Zakopanego nie pojechaliśmy. W trójkę byłoby dziwnie.