30. Krótkie love story

14 miesięcy temu.

(pisane w październiku)

I stało się! Trochę mi się w głowie poprzewracało. A wszystko przez to, że pewnego razu, a dokładnie w moje imieniny wybrałyśmy się z koleżankami w kilka uroczych miejsc o późnej porze wieczornej. I spotkałam tam „Ocha i acha”. I w końcu udało mi się poznać moje koleżanki z nim. Rozmowa toczyła się miło i sympatycznie, ale potem to ze mną znów tak niebezpiecznie zatańczył, że zostałam znienawidzona przez cały ród żeński;D Tyle, że to nic nie znaczyło. I też nie o to chodziło, tylko o to, że w tym samym miejscu spotkałam przypadkowo Młodego! A najlepsze w tym wszystkim było to, że siedziałam naprzeciwko niego i nie wiedziałam, czy on to on. Bo wyglądał podobnie... Ale w ogóle nie wykazywał oznak, że mnie zna.

Ze swoich obaw zwierzyłam się koleżankom, na co one stwierdziły, że straszny z niego... Słodziak! I dlaczego ja go nie chce. I, że fajnie ubrany. I tak mi zamieszały tym w głowie, że potem analizowałyśmy to aż do samego rańca i dalej, a potem ja to analizowałam sama i z tego wszystkiego aż się do niego odezwałam, co robił i gdzie był wczoraj wieczorem?! Byłam szalona, a już totalnie oszalałam kiedy mi napisał, że podziwiał moje nogi. I od tego się zaczęło. Zaczął mi się podobać tak z dnia na dzień. No odbiło mi. Powoli zaczęłam się od Niego uzależniać. Kiedy się do mnie nie odezwał, miałam depresje. Zaczęliśmy rozmawiać na głębsze tematy, a wieczorami wymieniać smsy. To był jakiś nałóg. Cały czas jednak bałam się mu powiedzieć, że jestem od niego o trzy lata starsza, a nie o rok jak myślał. Nigdy nie pytał się mnie o wiek, ale wydawało mi się, że tak właśnie wnioskuje. I zdziwił się gdy mu to wyznałam, ale dzięki Bogu to go nie zniechęciło. Z dnia na dzień zaczęło mi zależeć na tym, żeby się z nim spotkać. Pamiętam jak przed spotkaniem zadzwonił do mnie i zapytał czy go jeszcze pamiętam i zaczął mi się opisywać, że jest bardzo sympatyczny i żebym skończyła pierwszą randkę, bo on już na mnie czeka. Tak mnie tym rozbawił, że naprawdę go coraz bardziej lubiłam.

A nasze spotkanie było trochę małą klapą. Nie było źle, ale nie tak chciałam, żeby wyglądało. Na początku spacerowaliśmy, długo spacerowaliśmy, potem jedliśmy, gdzie było dużo ludzi (galeria), a potem odwiózł mnie na dworzec. Wtedy chciałam Go zapytać czy nie poszedł by ze mną na to wesele do mojej koleżanki w sierpniu, (był początek lipca), ale jakoś nie wypaliło. Poza tym trochę się tego bałam, tego jak zareagują w domu i w ogóle wszędzie. W końcu był młodszy, wydawało mi się, że to rzuci się w oczy innym. Koleżanka z ławki wmówiła mi, że on do mnie pasuje, ale jednak tego nie czułam. Bałam się tego co ludzie powiedzą! Co powie np. ... Mama?

A na koniec spotkania... Dostałam tylko buziaka w policzek, a w sumie w kącik ust bo niepostrzeżenie się przesunęłam i uciekł! Uciekł jak dzieciak. A potem pisał jak mi się podobało. A mnie mimo wszystko się podobało coraz bardziej...