16. Gdy przeszłość puka do drzwi

21 miesięcy temu.

Czas mi płynął niesamowicie szybko. Raz umówiłam się z koleżankami, że wpadną do mnie na małą "posiadówę". Takie babskie spotkanie przy wódce, a może i przy winie. W pewien sposób chciałam zemścić się na współlokatorce. Chciałam, żeby była i poczuła się tak jak ja, kiedy pewnego razu wpadli do niej znajomi (sami faceci) i musiałam ich znosić, bo przecież innego wyjścia nie było. Chyba jednak wyczuła to jej intuicja i pojechała wcześniej do domu.

Tuż przed spotkaniem musiałam je przesunąć o chociażby 30min później, bo się okazało nagle, że muszę iść do pracy, kogoś tam zastąpić, a więc potem biegiem wracałam. Była Panna Ważna i Dziewczyna z grzyweczką, a także przyjechała do mnie też koleżanka z liceum. W liceum nigdy nie farbowała włosów, ale od czasu gdy zaczęła, są zawsze kruczoczarne, mimo że farbuje brązem.

Tak więc z Kruczoczarną miałyśmy małą przerwę w naszych kontaktach, ale zawsze gdy jedno się psuje, drugie odbudowuje, albo zaczyna od nowa. Kiedy na wiosnę zaczęło się psuć z koleżankami ze studiów, powoli zaczynało się układać na nowo z nią. A ta impreza była przełomowa. Bo jak to mówią alkohol otwiera ludzi. Najpierw wino, potem drinki, potem wspólne rzyganie, wspólna rozmowa i wspólne wyżalanie się. I coś pękło. Na nowo otwarły się drzwi za którymi weszło zaufanie. Taka mała spowiedź i czyste sumienie, a także w pewien sposób ulga, że można było się podzielić swoimi przeżyciami i uczuciami...

A tymczasem kiedy już myślałam, że mam spokój, że daje sobie radę, odezwał się do mnie On.

Bo wrócił, bo studiował w tym samym mieście co ja, bo zaczęliśmy gadać i zaczął mnie denerwować, że odezwał się jak gdyby nigdy nic. Moje serce nie mogło tego wytrzymać, a nie chciałam Mu tego wszystkiego, co czułam mówić przez Internet... Zaproponował spotkanie, zgodziłam się. Był czwartek, czwartek studencki. Kiedyś pewnie bym imprezowała, ale nie tym razem. Wróciłam z pracy i byłam padnięta.

On też przecież mógł imprezować, ale wybrał rozmowę ze mną. W sobotę mieliśmy się spotkać po mojej pracy.

Chciałam Mu powiedzieć wszystko. O wszystkim. O tym jak bardzo mnie zranił, ale bałam się, że nie dam rady. Że jak Go zobaczę, moja odwaga minie.

Sobota była okropna. W pracy dowalili mi coachingiem, miałam straszny humor. Na koniec rozbeczałam się w toalecie. Było mi tak niewyobrażalnie ciężko.

Moja przyszywana siostra, czytaj najlepsza przyjaciółka, która mieszka w zupełnie innej części Polski niż ja, tłukła mi przez telefon do głowy, że muszę tam iść, spotkać się z Nim. Wszystko Mu wygarnąć i nie mogę być miękka, nie mogę się uśmiechać, nie mogę mówić, że cieszę się, że Go widzę. Że mam być bezwzględna.

A gdy szłam serce waliło mi jak młotem i nagle podjechał do mnie samochód. Ten sam, co jakiś czas temu z tym samym facetem i znów padło pytanie „Czy mam jakieś plany na wieczór?”

Pomyślałam wtedy, coś w stylu: facecie chrzań się, właśnie idę na jedno z najważniejszych spotkań w moim życiu. I poszłam, chociaż w momencie gdy zbliżałam się do miejsca docelowego moje kolana coraz bardziej miękły...