15. Dziwny świat

22 miesięcy temu.

Tymczasem oprócz pracy, były jeszcze studia. Studia i moje koleżanki i koledzy ze studiów. Dalej utrzymywałam kontakt z Panną Ważną i Dziewczyną z grzyweczką. Koleżanka z ławki dalej przyjaźniła się z Panną Najfajniejszą. Chodziłyśmy wszystkie razem na tenis stołowy w ramach WF na studiach. I zawsze wychodziło tak, że ja nie miałam z kim grać... Co za pech. I grałam razem z nimi. Ja po jednej stronie, one razem po drugiej. W takich samych koszulkach, z tak samo zapiętymi stanikami. Sypiące sobie słodkie komplementy i gadające o czymś, o czym nie miałam zielonego pojęcia. Chciałam zniknąć albo czymś im po prostu przywalić, żeby przestały chrzanić.

Wolałam już angielski od WF... Bo tam ich nie było. Bo była za to koleżanka z angielskiego, która zawsze ze mną siedziała, chociaż nie do końca zawsze, bo często jej nie było, ale za to dalej siedział Kolega z angielskiego i często lubiłam na niego wpadać na chodnikach i po prostu gadać. Zdarzyło się też tak, że na innych ćwiczeniach trafiłam do grupy razem z nim, która miała przygotować referat z prezentacją. Cieszyłam się jak głupia, bo nie było moich koleżanek, tylko on, jego kolega i jeszcze inna dziewczyna akurat z akademika. A na zajęciach jak zawsze z nimi było tak wesoło. Siedzieliśmy tam obok siebie, trochę zżerał nas stres, a przynajmniej mnie i jego, a kiedy przyszła kolej na niego i na mnie, tak bardzo chciało mi się śmiać, że trudno mi było się opanować, nie wiem skąd się to bierze.

Ale czasem tak po prostu mam, zamiast być poważnym, chce mi się śmiać. To takie... Niepoważne.

Przez jakiś czas wszędzie widziałam Chama i prostaka. To było dawno temu, ale wszyscy byli strasznie podobni do Niego. Na ulicy, w pociągu, na skrzyżowaniu, w pubie, itd. Koniec końcem nie było Go nigdzie, to była tylko moja wyobraźnia. W pociągu gdy wracałam do domu lub do akademika towarzyszyły mi moje głupie myśli. Zresztą to się nie skończyło do tej pory. Wtedy zawsze za dużo myślę. Ryby chyba tak mają.

Chciałam Go zapomnieć na wieki. Zastąpić zajęciami, pracą, ludźmi. By nie myśleć, by się nie poddawać. Jednak najgorsze było to, że nie wierzyłam w nowe znajomości.

Pewnego razu jak wracałam z pracy, sama w swoich butach na obcasach, które głośno stukały, była godzina jakaś przed 22, prawie przed akademikiem zatrzymał się samochód, facet odsunął szybę. Nie wiem czemu, ale pomyślałam, że będzie pytał o drogę. Rozmawiałam wtedy przez telefon z moją „przyszywaną” siostrą. Koleś chyba nie należał do najgorszych i wcale nie zapytał o drogę, a oto czy mam jakieś plany na wieczór.

Uśmiechnęłam się, zaśmiałam, to takie jakieś nieprawdopodobne... Odmówiłam i uciekłam do akademika. Był tajemniczym nieznajomym, a godzina też wczesna nie była...

I w ogóle to było takie „niemożliwe”. Przecież mnie nie spotykają takie rzeczy...