5. Samotna w wielkim mieście

29 miesięcy temu.

Poszłam na randkę, mając nadzieję, że być może to ten – ten na całe życie, dzięki któremu wybije sobie z głowy Tego Drania. Tego Chama i prostaka.

Chłopak był chory na jakąś niespotykaną chorobę, w naszym kraju podobno istnieje tylko pięć takich przypadków, ale to mnie nie zraziło. Gorsze było to, że tak bardzo różnił się od Tego Drania. Chciał dla mnie wszystkiego. Chciał mi gotować, zapraszać gdzie tylko się dało, zabrać na wakacje do Włoch (moje marzenie!), to dla mnie było takie... Inne. Nie chciałam takiego szybkiego tempa. Była wtedy zima, zapamiętałam jak chwycił mnie za rękę i pobiegliśmy szybciej do samochodu, o mało co by się nie przewrócił. I wtedy zaczął mnie tak bardzo przepraszać, za to, że przez przypadek mnie dotknął, że już miałam dość. Był taki delikatny. Zupełnie inny. Po powrocie zaczęłam ryczeć, że przecież Nikt nigdy nie będzie taki idealny dla mnie jak Ten Drań! 

Co za paradoks. I wtedy po raz pierwszy upiłam się wódką w akademiku ze współlokatorką i jej koleżanką. I zaczęło się poznawanie nowych kolegów i foch na cały świat, gdzie każdego miałam gdzieś. Zbierałam numery telefonów, po to tylko, żeby móc sobie na nie popatrzeć w telefonie i pocieszyć, że byli tacy naiwni i myśleli, że się odezwę... Akurat. A moja współlokatorka miała tak idealnego chłopaka, że chwilami nie mogłam patrzeć na to ich szczęście...

W końcu wyszło tak, że współlokatorka musiała się wyprowadzić, z tym chłopakiem zerwała, bo wróciła do poprzedniego, a ja zostałam sama w swoim prostokątnym pokoju z balkonem, na który ciągle przylatywały gołębie...

Nie było jej, faceta, który nadawał kolorów w życiu i nagle „rzuciła” mnie koleżanka poznana na studiach, której jakoś zaufałam i większość rzeczy mówiłam... Byłam tylko ja – samotna w wielkim mieście.