4. Cham i prostak

30 miesięcy temu.

Moja wielka, niezapomniana miłość, zauroczenie i głupota przeszła jak burza z gradobiciem. Było strasznie ciężko zapomnieć, otrząsnąć się, obudzić z tego koszmaru, ale w końcu się udało. 

Poznałam Go... W tramwaju, jakaś pierwsza z imprez, był znajomym nowych znajomych i starej, dobrej koleżanki. To było takie jak to mówią „od pierwszego wejrzenia”. Spojrzałam na Niego i już mi się spodobał, nerwowo uścisnęłam Jego dłoń i stanęłam obok koleżanki, zaczynając z nią rozmowę. Wtedy myślałam, że jest z dziewczyną, która stała przed Nim. A potem na imprezie, zaskoczył mnie i podszedł, rozmawiałam z Nim! Wow! To było takie nieprawdopodobne. Myślałam, robi to z litości, bo zauważył, że stoję sama i jakoś nie umiem dopasować się do innych. Ale nie, potem znowu do mnie podszedł, rozmawiał, tańczył ze mną i jakoś się interesował. To się naprawdę działo!

Wtedy byłam jeszcze rozważna, później przepadłam. Bo był taki przebiegle mądry, cwany i miał tak zajebiście czekoladowe oczy... I uśmiech. Uśmiech też był... Wpadłam jak śliwka w kompot. 

Zawsze chcemy pamiętać tylko te dobre chwile, więc... Moje najczulsze wspomnienie związane z Nim? Bo on całował tak... Z zaskoczenia i że aż tchu brakowało... Wchodziliśmy po schodach, on targał za sobą walizkę, ja szłam przodem. Nagle żartując sobie, wpadłam na pomysł, żebyśmy się ścigali – kto pierwszy, ten lepszy. Myślałam, że nie pójdzie na to, ale przyspieszył kroku, więc i ja też. W sumie wydawało mi się, że mam większe szanse, niż on. Zaczął za mną biec, nagle zgasło światło. Oczywiście to była jego sprawka. Zatrzymałam się na jakimś podeście między schodami, czułam jak się zbliża, szepnęłam tylko po cichu: „Co teraz?” Byłam trochę przestraszona? Serce mi waliło. Nagle poczułam jak mnie dotyka i przyciska do ściany i zaczyna całować, a ja gdzieś odpływałam. Mózg totalnie się wyłączył. Zawsze się przy nim wyłączał.

Efekt był taki, że był lepszy. Dotarł na miejsce pierwszy z tą swoją dumą i iskierkami podniecenia w oczach. A "potem wielkie łzy i krótkie przyszły dni..."

I na pożegnanie usłyszałam w słuchawce telefonu: „Miłego życia beze mnie”. Słowa potrafią ranić jak sztylet.