3. Integracja

32 miesiące temu.

Pierwsza impreza integracyjna, nie do końca wiedzieliśmy jak każdy ma na imię, pierwsza część imprezy była u mnie, potem klub. Tak się zaczęło. Pamiętne „Nein, danke” kiedy obcy facet złożył mi niemoralną propozycję, a potem udawałam Polkę mówiącą po niemiecku? Śmiechu warte, ale nie mogłam się wtedy sprzeciwiać nowej koleżance. I tak wszystko zakiełkowało. Powstała mała paczka, pięć dziewczyn i dwóch chłopaków. Kolega od serduszek i starosta grupy. Kolega od serduszek zawsze mnie peszył, ze starostą złapałam jakiś lepszy kontakt. Pamiętam jak wysłałam zdjęcia z imprezy wszystkim i jakoś wtedy kolega od serduszek szczególnie podziękował, że aż zaczęliśmy gadać na komunikatorze. Pierwsza taka dłuższa rozmowa, wesoła, ale i trochę dziwna, bo mi zaproponował jakiś wieczór gdzie moglibyśmy wypić jakieś wino? Dla mnie to było nierealne, po pierwsze za daleko mieszkał, po drugie, nie wiedziałam o co mu chodzi: wino ze wszystkimi, czy tylko ze mną? Poza tym, przecież był zakochany, miał dziewczynę... A ja jakoś niespecjalnie też miałam na to ochotę.

Z czasem paczka zaczynała się wykruszać, kolega od serduszek z nami nie imprezował, bo jego wolny czas zajmował ktoś inny. Mnie w tym czasie złamano serce, a starosta zaczął je w pewien sposób pocieszać? Byłam tego nieświadoma, dopiero teraz to zauważyłam, że tak jednak było...

Cóż. Niektóre rzeczy zauważamy za późno lub po prostu nadzwyczajnie w świecie boimy się ich.