12. Wszystko i nic

22 miesiące temu.

Był sierpień. Moja prawie ostatnia rozmowa przez internet z Nim. Podziękowania za kartkę przysłaną z daleka. Moja szczera wiadomość wysłana dość dawno, a odczytana dopiero teraz. Jego szok. Moje zbyt szybkie bicie serca.

Praca dorywcza i mała męczarnia. Monotonia. Wczesne poranki i trudne wieczory. Gdy wracałam nie miałam siły na nic więcej. Na koniec zarobione moje 400zł, które rozeszły się jak na pstryknięcie palca. Miałam za co zrobić niespodziankę urodzinową mojej chrześnicy.

Była wycieczka, piękne zdjęcia, kino, McDonalds i lody. I mówiła, że to najfajniejszy prezent. Cały nasz wspólny dzień. Podróż pociągiem, dla niej nieziemska frajda, jej „pierwszy raz pociągiem”, szaleństwa na schodach ruchomych, a chwilę wcześniej frytki.

I jeszcze moja wrześniowa poprawka z przedmiotu, który On studiował. Chodziło to za mną jak jakieś przekleństwo. Po powrocie z „pracy”, siadałam do notatek i się uczyłam. Strach w sercu i lęk. Nie znosiłam takich przedmiotów. Na poprawce rozwiązałam wszystkie zadania. Potem oczekiwanie na smsa od kolegi z wiadomością o wynikach. 

Sms, szybkie bicie serca. Masz 3 z plusem. Co za ulga! Ucieszyłam się, kamień spadł mi z serca. Zaliczone! Piekło za mną! Ruszamy dalej!

Spotkanie ze starą, dobrą koleżanką w mieście gdzie studiowałam. Z Małą Optymistką. Wspólna długa rozmowa, natknięcie się na roznosicieli ulotek, które zachęcały do... przyjścia do nich do pracy.

Głęboka myśl, o tym, żeby spróbować. Ona zdecydowała się, ja potrzebowałam najpierw wrócić do akademika. W domu trwał dalej remont mojego pokoju.

Musiałam czymś zająć głowę, musiałam spróbować!

A Ona, Ona mnie przekonała.